Eenzaamheid heeft wat voordelen: je hebt van niemand last, je doet wat je wilt en hoeft voor niemand iets te betekenen. Een gevolg is dat je problemen zelf moet oplossen. En tegenslagen moet opvangen. Als dat lukt, geeft dat een tevreden gevoel en versterkt dat je idee van zelfstandigheid. Maar het is haast niet mogelijk je helemaal van je omgeving af te zonderen. En langdurende eenzaamheid leidt tot vervreemding van je omgeving. Je bent een zonderling voor je het weet. En je raakt achter, want de omgeving ontwikkelt zich verder, ook in hoe met elkaar om te gaan. Bij ziekte en problemen moet je het zelf redden of snel genoegen nemen met steeds minder. Bij griep en een losse deurknop is dit misschien nog te doen, maar niet bij ernstiger zaken. Met geld kan je via radio, TV, internet je zelfstandigheid ‘kopen’ door hulp en verzorging in te huren. Maar zo kom je ook in contact met de maatschappij. Bij ongelukken ben je moeilijk of niet te bereiken. Je kan de omgeving niet kwalijk nemen niet van je te weten. En die omgeving zal je over het algemeen niet aan je lot overlaten. De kans dat jij je in eenzaamheid en ‘zelfstandigheid’ gelukkig voelt, is klein. Het is beter proactief je aan te passen aan in de loop van de komende vele jaren afnemende lichamelijke en geestelijke mogelijkheden. Bespreek dit met je zoon, en laat je helpen. Dat is geen schande, maar gewone hulp en dit is een wezenlijke vorm van contact. En begin met zelf hulp te bieden met wat je kan.