Schuldgevoelens helpen hier niet en zijn niet nodig. Je doet al veel en iedereen heeft een grens van helpen. Intieme hulp is zo’n grens. Wat je bij de zorg voor kleine kinderen vanzelfsprekend vindt, is dat bij hoogbejaarden helemaal niet zo. En een kind wordt zindelijk, maar een incontinente volwassene wordt niet weer zindelijk. De praktijk leert dat hier heel verschillend op gereageerd wordt. Hoe hiermee om te gaan? Worstel er niet voortdurend mee. Hier volgt een suggestie die jou wellicht past, en duidelijk is voor je buurman en zijn omgeving. Wanneer jouw grens om hulp te brengen bereikt is, zeg dat duidelijk en noteer dat voor je buurman. Vertel dit het team van de huisarts en de ambtenaar over zorg. Zo weet iedereen dat een ander persoon, vaak een beroepskracht als ziekenverzorger of een verpleegkundige dit werk zal moeten doen. Deze intieme zorg mag van jou ook moreel niet geëist worden. Ook al zijn er altijd wel enkele mensen die dat wel doen. Hier wordt vaak onderscheid tussen mantelzorg en vrijwilligerszorg gemaakt. Het komt voor dat een man zijn zieke vrouw intiem verzorgt, of een buddy zijn maat. Maar de kans dat die man zijn buurvrouw gaat wassen, is heel klein. Maar in bepaalde culturen (zoals in Surinaamse kringen, Ghanezen, Chinezen e.d.) vindt men het vanzelfsprekend dat bv. een dochter de moeder en een zoon de vader verzorgt. De Nederlandse cultuur verandert. Vroeger moest buurman maar naar een verzorgingstehuis, ook als hij nog niet wilde. Nu wordt gekeken of het mogelijk is hem thuis te houden met georganiseerde basishulp. Dit wordt over het algemeen verkozen.

(22-03-22)